Het onmiskenbare "Noises Off". Een wereld van lachen achter de schermen.

Duizelingwekkende aantallen. In Italië en de rest van de wereld. Gezien het feit dat alleen al Attilio Corsini's versie (die de tekst hier in 1983 voor het eerst bracht) nog steeds in het repertoire zit en duizenden malen is opgevoerd. Altijd vergezeld van koffers vol gelach. Kortom: het succes van Michael Frayns "Noises Off" blijft onverminderd voortduren. Seizoenen, modes en gevoeligheden veranderen. Maar een goed geschreven komedie doorstaat duidelijk de tand des tijds. En blijft de hedendaagse wereld aanspreken. Tenminste gedeeltelijk, dat wel. Goed voor Frayn, een journalist die toneelschrijver werd. Of andersom. Een jongen uit Londen, geboren in 1933, zeer geliefd, ook om het recentere "Copenhagen" en om zijn essays. Zijn pakkende titel blijft echter "Noises Off", een pareltje van een theater binnen een theater dat altijd nieuwe manieren vindt om artiesten en publiek te inspireren. In dit geval is dat The Kitchen Company of Genoa, een gezelschap van zeer jonge artiesten onder leiding van Massimo Chiesa . De muziek is van Monty Python. Inderdaad. Op het podium bestaat de cast uit Daria D'Aloia, Fabrizio Careddu, Mauro D'Amico, Susanna Valtucci, Lidia Castella, Lorenzo Tolusso, Caterina Cottafavi, Fabio Facchini en Marco Zanutto. Een ensemblecast. Voor "Rumors Off", dat morgen tot en met 23 juli in première gaat in de Sala Grande del Franco Parenti . Een Pirandelliaanse sfeer. Maar dan veel (veel) luchtiger. Aangezien we op het podium getuige zijn van een soort eerbetoon aan "achter de schermen". Een woeste en hilarische muziekdoos. Een die zich snel ontvouwt te midden van rampzalige repetities, rivaliteiten en romantische intriges. Altijd op het randje van het verlies van controle over alles.

Maar dan vallen de dingen op hun plek. Het theater vindt op de een of andere manier zijn evenwicht. Voordat het dat weer verliest, met wéér een val. De persoonlijke en professionele wisselvalligheden van een bizar gezelschap achterna. Zullen onze helden er weer toonbaar uitzien bij het applaus? Een liefdesverklaring. Voor de kunst. Voor het vak. Voor een leven in een masker dat zichzelf bespot. En voor de hele wereld.

Diego Vincenti

Artikeltags